ZMIANY PŁETW PARZYSTYCH
Płetwy parzyste uległy bardzo rozmaitym modyfikacjom, związanym z rozmaitymi sposobami poruszania się. W znacznej większości przypadków usprawniały one swą funkcję stateczników na niekorzyść pozostałych czynności. Obłe ciało ryby łatwo traci równowagę wobec braku oparcia na podłożu i obraca się wokół długiej osi. Tendencja ta jest szczególnie silna u ryb posiadających pęcherz pławny, który jest umieszczony w jamie brzusznej, poniżej kręgosłupa, a więc poniżej środka ciężkości. Dlatego to ryby osłabione leżą na boku lub nawet pływają zwrócone brzuchem ku górze, utrzymanie normalnego położenia wymaga bowiem stałego wkładu energii. Przy ruchu postępowym siły zaburzające równowagę powstają dzięki bocznym ruchom ogona, którego górny i dolny płat nie wychylają się na boki równocześnie w tym samym stopniu, lecz wykonują ruchy dość złożone, których nie będziemy tutaj dokładnie opisywać. Przeciwdziałanie tym zaburzeniom i utrzymanie ciała płynącej ryby w równowadze jest zadaniem przede wszystkim płetw parzystych, gdyż płetwy grzbietowa i odbytowa leżą zwykle zbyt blisko ogonowej, aby mogły wywierać sprawne przeciwdziałanie; raczej współdziałają one z płetwą ogonową w wytwarzaniu siły napędowej. Częstą tendencją w młodszych grupach jest zmiana niektórych promieni w szkielecie płetw na ostre kolce utrudniające ataki drapieżników.