Płetwy parzyste uległy bardzo rozmaitym modyfikacjom, związa­nym z rozmaitymi sposobami poruszania się. W znacznej większości przypadków usprawniały one swą funkcję stateczników na niekorzyść pozostałych czynności. Obłe ciało ryby łatwo traci równowagę wobec braku oparcia na podłożu i obraca się wokół długiej osi. Tendencja ta jest szczególnie silna u ryb posiadających pęcherz pławny, który jest umieszczony w jamie brzusznej, poniżej kręgosłupa, a więc poni­żej środka ciężkości. Dlatego to ryby osłabione leżą na boku lub nawet pływają zwrócone brzuchem ku górze, utrzymanie normalnego poło­żenia wymaga bowiem stałego wkładu energii. Przy ruchu postępowym siły zaburzające równowagę powstają dzięki bocznym ruchom ogona, którego górny i dolny płat nie wychylają się na boki równocześnie w tym samym stopniu, lecz wykonują ruchy dość złożone, których nie będziemy tutaj dokładnie opisywać. Przeciwdziałanie tym zaburze­niom i utrzymanie ciała płynącej ryby w równowadze jest zadaniem przede wszystkim płetw parzystych, gdyż płetwy grzbietowa i odby­towa leżą zwykle zbyt blisko ogonowej, aby mogły wywierać sprawne przeciwdziałanie; raczej współdziałają one z płetwą ogonową w wy­twarzaniu siły napędowej. Częstą tendencją w młodszych grupach jest zmiana niektórych promieni w szkielecie płetw na ostre kolce utrudnia­jące ataki drapieżników.

Barbara Janiszewska

Miło mi jest gościć Cię na moim blogu! Serwis który prowadzę poświęcony jest tematyce hobby. Mam nadzieję, że artykułu jakie tutaj zamieszczam Ci się podobają i będziesz wracać tutaj często oraz udzielać się w komentarzach!